Μέσα από τα παιδικά μάτια της Κουλίτσας, βλέπω ένα άλλο Λαύριο. Αυτό της περιόδου 1922 έως 1934. Με τα μικρά της βήματα διασχίζει τον τόπο και τον χρόνο. Ακούει, κρυφακούει, παρατηρεί και καταγράφει τα πάντα. Την Γαλλική Εταιρεία, το σχολείο, το Άγαλμα, τα μαγαζιά, το Νυχτοχώρι, τα συσσίτια, την εκκλησία, τις βόλτες, το κωκ, τις γιορτές, το λιμάνι, το παιχνίδι, τις φίλες, τον πρόσφυγα δάσκαλο, την απεργία, τις απολύσεις, τους φούρνους, τον γιατρό και την μολυβδίαση. Η πόλη ζει απ’ το μετάλλευμα. Η ζωή του πατέρα, της οικογένειας και της πόλης εξαρτάται απ’ αυτό. Ιστορικά γεγονότα είναι πλεγμένα με την καθημερινότητα της παιδικής ζωής της. Η απεργία του 1929, τα σωματεία, οι επιστολές κι οι επισκέψεις του Βενιζέλου στο Λαύριο.
Η Κουλίτσα γεννήθηκε το 1921 στην Αφησιά της Προποντίδας κι έφτασε στο Λαύριο στις 29 Οκτωβρίου του 1922, με την προσφυγική της οικογένεια. «Εγώ το Λαύριο θεωρώ πατρίδα μου. Εκεί μεγάλωσα. Την Αφησιά μας δεν την θυμάμαι. Δεκατεσσάρων μηνών ήμουν, τότε που μας ξεσήκωσαν απ’ το νησί» λέει. Κι αισθάνεται ευγνωμοσύνη και αγάπη για την αλληλέγγυα κοινωνία του Λαυρίου, που ενεργοποιούσε σε κάθε κρίση, τους εσωτερικούς μηχανισμούς της, για να προλάβει και να περιορίσει τις ανθρώπινες απώλειες.